HEBBEN EN ZIJN
Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn.
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven.
De ene werklijkheid, de andre schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.
Op Skiathos ga ik weer eens rustig nadenken over hebben en zijn.
Ik ga daar samen met mijn vrouw naar de sterren kijken.
Maak er een mooie week van.
Groeten van Peter van den Berg, voorzitter sv KMD
