Stoppen is een optie (slot)

Ons veteranen elftal telt vele coryfeeën. Oudere spelers die vaak op hun laatste benen lopen. En, ik zeg dit met respect, zichzelf nog veel te jong voelen voor walking football. Het verhaal van Robbie van Zon is een hommage aan de veteraan en ons veteranen elftal.

In de veteranen app heeft hij aan het begin van deze week aangekondigd dat hij aan het einde van dit seizoen gaat stoppen met voetballen. Het vele blessureleed komt hij niet meer te boven. De aftakeling eist zijn tol en aan een mooie voetbalcarrière komt een eind en nu de Veteranen in de competitie bovenaan staan, wil hij afscheid nemen “op het hoogtepunt” van zijn carrière.

Hoe het begon

Robbie werd, zoals zoveel Westlandse baby’s, geboren in Delft maar woont zijn hele leven al in Wateringen Aan de hand van zijn vader kwam Robbie op KMD toen de jeugd nog op het Hofpark voetbalde. Zijn eerste wedstrijd op 8 jarige leeftijd in de Welpen van KMD tegen Honselersdijk werd verloren met 1-2, maar Robbie scoorde het enige KMD doelpunt en je zag dat hij talent had. Robbie zat op de Pieter van der Plas school en zijn vriendjes voetbalden ook bij KMD. Elke dag werd er gevoetbald op het schoolplein en op elke grasspriet in Wateringen. De lessen in de klas konden hem niet bekoren, de gymlessen van meester Van ‘t Reve waren het hoogtepunt van de week en de pauzes natuurlijk, dan kon hij lekker voetballen. Robbie kwam uit een warm Westlands gezin. Thuis was het een zoete inval. Vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom bij mevrouw van Zon. Je sprak in die tijd iedere oudere uit respect aan met mevrouw, meneer, meester etc. De voornaam van mevrouw van Zon zou ik echt niet weten. Later noemde je haar “moeders”. Ik kwam er graag en vaak of was dat wellicht vanwege Robbie’s zussen, die ik wel erg leuk vond! Elke vrijdag stond er voor mij ook een bordje met macaroni of nasi klaar en dat at ik graag omdat er bij ons thuis alleen een Hollands prakkie werd gegeten. Robbie en ik waren en zijn dikke maten.

Sportieve successen

Elke woensdag en zaterdag was je “op KMD”. Op woensdagmiddag kreeg je training van Ome Wim van Velden, die je leerde een bal te stoppen en een zuivere pass te geven, verder speelden we vooral partijtjes. Je techniek deed je op straat op met paaltjesvoetbal en altijd mocht je meedoen met “de grote jongens” zodat je ook je mannetje leerde staan. De sympathieke Robbie van Zon groeide uit als “het talent “ van de vereniging, speelde in de spits en scoorde in één seizoen nog eens 64 doelpunten bij de Junioren. Met dit unieke feit haalde hij zelfs de krant en het duurde dan ook niet lang of de eredivisieclubs ADO en SVV stonden langs de lijn. Maar Robbie’s vader vond dat hij eerst een schooldiploma moest halen. Robbie vond het best en wilde eigenlijk alleen maar met zijn vriendjes spelen. Meneer van Zon was in de jeugd onze leider en hij kon je enorm motiveren voor een wedstrijd. In de rust hield hij niet zelden “een donderspeech” als de inzet beneden maats was of als we tegen een technisch betere tegenstander speelden kon hij je inspireren om iets “extra’s” te geven. Zo werden we in de jeugd vijf of zes keer kampioen.

Volwassen

In de A jeugd  kregen we voor het eerst te maken met een trainer en die vond voetballen van achteruit het belangrijkste. Hij introduceerde “het totaalvoetbal” bij de jeugd van KMD en zette Robbie vanuit de spits als “laatste man” om de opbouw te verzorgen. Robbie is een echte “goedzak” en vond het best, als hij maar speelde. Opmerkelijk was dat hij altijd met afgezakte kousen speelde, zonder scheendekkers en hij was voor niemand bang. Dankzij zijn techniek, inzet en inzicht kregen we zelden een doelpunt tegen maar we scoorden ook niet meer zoveel en werden na lange tijd ook geen kampioen meer.

Robbie had inmiddels ook “de meisjes” ontdekt en Stella, de dochter van de toenmalige voorzitter, zag hij wel zitten. Elke maand waren er op zaterdag KMD disco-avonden en je had in die tijd geen Robert ten Brink of Tinder nodig om de juiste stappen te maken. Stella speelde bij de dames van KMD en Robbie was altijd langs de kant te vinden als Stella moest spelen. Ze werden één van de eerste KMD koppels (of was dat Theo en Lidia van de Wetering?).

Gebroken been

Zo’n 40 jaar geleden zou Robbie op 16 jarige leeftijd in ons 1e elftal debuteren, maar de toenmalige jeugdvoorzitter kwam hem hoogst persoonlijk van het veld afhalen. Hij vond dat hij eerst maar de A jeugd moest afmaken. Tsja zo ging dat in die tijd waar niet de trainer maar het bestuur en de elftalcommissie de selectie bepaalden. Robbie was buiten het veld “een makke beer”, met hem kon je eenvoudig weg geen ruzie krijgen. Ondanks zijn talent speelde Robbie in totaal maar 10 wedstrijden in KMD 1. In zijn eerste seizoen van de senioren, tegen Vitesse Delft, brak hij in de 1e minuut zijn scheen en kuit been. Eigen schuld oordeelde supporters “moet je maar met scheendekkers spelen”. De revalidatie duurde vanwege complicaties meer dan een jaar. Robbie haalde nooit meer zijn niveau, werd een bangere voetballer, die op techniek overleefde en speelde tot zijn 33e jaar in KMD2. Wel droeg hij sinds het ongeluk scheendekkers, maar hij vervloekte “die dingen”.

Hoe het verder ging

Robbie werkt als loodgieter bij een sponsor van de club en werkt hard voor zijn geld. Op KMD voelt hij zich thuis. Op alle feesten en partijen was hij present en hij lust graag een biertje. Wat heet! Ik weet dat we nog eens met de selectie gingen stappen in Noordwijk en dat er weddenschappen waren afgesloten dat Robbie aan het einde van de avond zijn naam niet achterste voren kon noemen. Op de weg terug in de bus greep hij de microfoon en riep ”NOZ NAV EIBBOR!”. Het was de enige keer dat Robbie op de voorgrond trad en niet beschonken thuis kwam.

Robbie trouwde met Stella en heeft twee zonen, Gijs en Sjoerd. Uit zo’n KMD huwelijk en sportieve partners moeten ook goede voetballers zijn gekomen, denk je?  Natuurlijk werden zijn beide zonen, bij hun geboorte lid van KMD en voetbalden zij tot hun 15e pakweg 16e jaar bij de jeugd van KMD. Eerlijk gezegd, bakten ze er weinig van en hadden ze in hun beide voeten nog niet eens het talent dat hun vader alleen al in zijn kleine teen had. Gijs ging liever bij de padvinders en Sjoerd had meer interesse in ballet en jongens. Robbie maalde er niet om zolang zijn kinderen en het gezin maar “gelukkig” waren.

Hoe het afliep

Robbie speelde met zijn vrienden vanaf de Pieter van der Plas kleuterschool zowat in elk KMD elftal. Na zijn selectie jaren speelde hij in KMD 4 met allemaal oud selectiespelers en Pa van Zon werd weer leider. Verlost van allerlei trainerstaal en opdrachten werd het elftal onder de bezielde leiding van Pa van Zon gewoon weer kampioen. De laatste jaren voetbalt Robbie voor onze Veteranen, weer zonder scheendekkers. Nog steeds met zijn beste vrienden en het biertje na afloop. Helaas kreeg Robbie steeds meer last en pijntjes. Door het zware werk en door veel op zijn knieën te werken als loodgieter, begonnen zijn gewrichten te slijten. “Stoppen is geen optie” riep hij steeds. Na het overlijden van Pa van Zon, waar de hele vereniging de laatste eer kwam bewijzen, ging hij ook vrijwilligerswerk doen. Zo helpt Robbie vaak Jan Middendorp met allerhande klussen. “Je moet wat voor je cluppie over hebben”, zegt hij altijd. We gaan Robbie missen bij de Veteranen, hoewel hij de laatste jaren vanwege die k** knie hooguit een halfje of zelfs maximaal een kwartiertje speelde.

En nu?

Robbie vindt KMD niet alleen de mooiste club van het Westland, maar van heel Nederland en blijft komen op onze vereniging.  De Veteranen blijft hij ook in de komende jaren volgen. Samen met Ton Moret en Martin van der Schoor gaat hij gezellig in de dug out de wedstrijd becommentariëren. Ook zijn zoon Sjoerd heeft aangegeven graag weer iets voor KMD te willen doen. Ik heb Sjoerd in contact gebracht met Marco Schregardus van de Commissie Integriteit om over zijn “coming out” op de club te komen praten. Achteraf was de angst voor de reactie van zijn ploegmaten de reden voor Sjoerd om te stoppen met voetballen. Daar kunnen we bij KMD vast van leren!

Het afscheid zal aan het einde van het seizoen plaatsvinden. Juist voor deze sympathieke KMD speler is het belangrijk dat er een afscheidswedstrijd wordt georganiseerd. Maar eerst kampioen worden en daarna nog één keer spelen met al die KMD maten met wie heeft gespeeld. En na afloop nog één keer op de schouders van Tic Tac Theo en Hans Braber jr.

De aftakeling eist zoals bij zoveel Veteranen zijn tol. Hoewel het tegen het veteranen credo is, is stoppen voor Robbie de enige optie om niet in een rolstoel terecht te komen. Gelukkig gaan we Robbie nog elke week op onze club zien. Het gerucht gaat dat hij zich aanmeldt bij bestuurslid Martin den Dulk om taken uit te voeren als kantine beheerder.

Peter van den Berg, voorzitter sv KMD