KMD VE2 staat bovenaan (deel 2)

Ons veteranen elftal telt vele coryfeeën. Oudere spelers die vaak op hun laatste benen lopen. En, ik zeg dit met respect, zichzelf nog veel te jong voelen voor walking football. Veteranen zijn mannen van 40 plus tot dik 50 plus. Vaak met een geschiedenis op KMD. Telgen uit roemruchtige KMD families die aan de wieg stonden van onze vereniging. Het verhaal van Cor van der Laak is een hommage aan de veteraan en ons veteranen elftal.

Hoe het begon

Cor van der Laak komt uit een roemruchte KMD familie. Zijn vader en zijn oom speelden in de jaren vijftig in KMD1, in het elftal dat in 1953 tegen Naaldwijk kampioen werd van de HVB. Gerrit en Piet van der Laak waren respectievelijk de links- en de rechtsback. In de Westlandse krant stond in die dagen het ludieke krantenartikel; “met Piet en Gerrit van der Laak in de verdediging, weet je zeker dat er bij KMD geen één inging”. Cor is van 1962 en speelde in dezelfde fameuze jeugdelftallen als huidig bestuurslid Marco Schregardus en nog steeds speler van de veteranen Joop van Zanten. Cor was watervlug en eenmaal op snelheid was hij niet bij te houden. Zijn afgemeten voorzet was voor spits Robbie van Zon vaak niet te missen.  Zijn jongere broer Cees kon er ook wat van en kon ook goed leren en werd net als Cor ook drs. Waardoor Cor de bijnaam en eretitel kreeg drs. C1 en Cees die van drs. C2. Met de neven Bram en Joost van der Laak stonden er begin jaren negentig zelfs vier Van der Laak-en in KMD1.

Een fantastische tijd

De jaren tachtig en negentig kenmerkte een eerste hoogtepunt in de KMD geschiedenis. Zo werden er in die decennia vier kampioenschappen gevierd en de finale van de HC Cup gehaald. Maar we beschikten toen ook over twee fantastische lichtingen waarbij op de familieverjaardagen bij de Van der Laak-en er altijd werd gedebatteerd welke lichting er nu het meest succesvol was, die met Van de Wetering, Kardol en drs. C1 en drs. C2 Van der Laak of die met Zonneveld, Boutkan en S. en J. van der Laak? Ook op het KMD familietoernooi wist de familie Van der Laak vaak de 1e prijs te winnen. De gehele familie Van der Laak was ook betrokken bij KMD. Moeder Nel stond achter de bar en tante Corrie deed de Toto- en Lotto-formulieren en was lid van “de sopclub” van KMD. De vader van Cor, Ome Piet, was secretaris in het bestuur en ook een vriend van mijn vader Arjo van den Berg. We hebben samen heel wat vakanties doorgebracht en met Cor dronk ik ook mijn eerste biertje op de fameuze KMD-disco-avonden en als we bij het wekelijkse Rad van Avontuur in de kantine ook nog eens de taart of de paling wonnen, was het helemaal feest. Vooral op donderdagavond was het raak. Vaak kwamen we rond een uur of drie in de morgen pas thuis. Voor Cor maakte dat niet uit want hij had vaak vrijdagochtend toch geen college, maar ik moest vroeg uit de veren want ik werkte toen bij het accountantskantoor dat nu EY heet. Cor trouwde met Ingrid van Rijn die hij op de KMD-disco-avonden had leren kennen. Ze hebben samen twee dochters, die helemaal, maar dan ook helemaal niets met voetbal hebben. Ze begrijpen dan ook niet wat hun vader elke keer op ons sportcomplex te zoeken heeft. Gelukkig krijgt hij van Ingrid de ruimte om zijn hobby te beoefenen en veel tijd op KMD door te brengen.

Een glansrijke carrière

In de senioren kregen we training van meneer Tempelaar (de vader van oud ADO prof Cees Tempelaar), die ons fantastische trainingen gaf. Vaak oefenden we één op één situaties waardoor we erg sterk werden in de duels maar ook leerden een mannetje te passeren. Meneer Tempelaar wilde ons “de schaar” leren, een passeerbeweging die alleen Cor en Cees Zonneveld, de linksbuiten van KMD2, onder de knie kregen want die konden hardlopen en nadenken tegelijk. Ook op het zakelijke vlak ging het crescendo met Cor. Na zijn studie kwam hij bij zijn Ome Gerrit in de zaak, een commissionair in groeten en fruit en een bekende naam in het Westland. Vorig jaar heeft hij het bedrijf aan een Duitse investeerder verkocht. Maar als je denkt dat Cor nu een extra rondje geeft op KMD dan heb je het mis. “Zuinig” als hij is opgevoed, komt hij juist bij ons een biertje bietsen. Bertje Blok maakt dan ook vaak de grap ‘heppie je portemonnee weer ingeslik”. Cor is een aimabele jongen en bijna vijftig jaar lid van onze club. Toen hij voor zijn veertigjarige jubileum werd gedecoreerd, wilde hij op de Algemene Leden vergadering door mij gedecoreerd worden. Ik was net een uur eerder tot voorzitter benoemd en voelde me daar best ongemakkelijk onder omdat dat dan nog een taak is van de scheidende voorzitter die de gehele zitting volgens het statuut afmaakt. Maar onze vriendschap, sinds de kleuterschool, werd op waarde geschat en dat is ook KMD.

Vallen en opstaan

Of er iemand ooit sneller is geweest dan Cor? Misschien de huidige spits van het eerste elftal Tommie Vrijmoed wel. Cor werd ook zoveel geschopt als Tommie. Voordat Cor “zijn schaar” had ingezet, werd hij vaak al onderuit geschopt omdat elke back in zijn schijnbeweging trapte. Het kostte Cor zijn enkels, die na elke wedstrijd bont en blauw waren. Het is dat Cor zo slim was om vaak op te springen als er weer eens ‘een blinde” tackel op hem werd ingezet. Het leek soms wel meer een hordeloop dan een voetbalwedstrijd. Eén keer zelfs ging er een back dwars door het reclamebord heen omdat Cor weer net op tijd omhoog sprong en niet Cor maar die back zijn been brak. In die tijd had Cor een antipathie tegen verdedigers die in zijn ogen “blij moesten zijn dat ze mee mochten spelen”. En “als je niet meer weet waar je een speler moet zetten, zet je hem maar back” waren enkele van zijn gevleugelde uitspraken. Elke wedstrijd moest Cor worden ingetaped. Voormalig verzorger Frans van der Veer begon vaak al een half uur voor de warming up met zwachtelen. In de legendarische wedstrijd om behoud in de vierde klasse tegen DORR (winnende doelpunt Hans van de Wetering) toen Cor tijdens een kopduel op zijn hoofd werd geraakt, waren de zwachtels vanwege de vele enkelkwetsuren zelfs op en liep hij met een theedoek, vastgehouden door plakband, het veld weer op. Want opgeven deed Cor nooit.

Hoe het verder ging

Cor speelde ruim vijftien jaar in KMD1 om daarna met zijn vrienden in KMD4 te gaan spelen. Dat fameuze elftal onder leiding van Pa van Zon werd nog eens twee keer achter elkaar kampioen. Volgens mij is Cor dan ook recordhouder van het aantal kampioenschappen op KMD (5 of 6x in de jeugd, 4x met KMD1 en 2x met KMD4) en wellicht dit seizoen met de Veteranen. Maakt hem dat de succesvolste KMD-er? Een titel waar Cor totaal niet in is geïnteresseerd. Liever wint hij de PubQuiz van 11 april as. op KMD want daar komt zijn kennis van de historie van de club en zijn intelligentie pas echt tot zijn recht. Zo’n zeventien jaar geleden, rond zijn 40e jaar, moest hij van de dokter vanwege een chronische achillespees blessure stoppen met voetballen. Maar het credo van de Veteranen “stoppen is geen optie” geldt zeker voor Cor. Door intensieve Pilates trainingen werden zijn enkels weer gezond. Waar Cor in het begin door menige Veteraan werd uitgelachen met de grap ‘Hokus Pocus Pilates Pas” en “dat is toch voor die zweverige types of alleen voor dames”, was Cor zijn tijd ver vooruit. Waar menig Veteraan vanwege blessures definitief is afgehaakt, voetbalt Cor nog steeds. Nu als rechtsback (o, ironie) net als zijn vader Piet, want de snelheid is weg en Cor ligt elke dag op zijn Pilates matje om soepel te blijven. Hij gaat er elke week voor naar Hilversum omdat daar “de Louis van Gaal van de Pilates juffen” een studio heeft. Ja, ja zegt Bertje Blok dan in de kleedkamer “het mot wel een vreselijk lekker w**** zijn met erg grote t*****”. Cor lacht er maar om. De humor en de vriendschappen en vooruit ook het Veteranen voetbal, hij kan en wil niet zonder. Dan maar elke dag mijn Pilates oefeningen doen en op dat matje liggen, glimlacht hij.

Peter van den Berg, voorzitter sv KMD