De Aftakeling (3)

Cor van der Laak speelt zijn “hele leven” al bij KMD en de laatste vijftien jaar is hij een vaste waarde in ons Veteranen elftal. Zijn vaste bijnaam is drs. C. Omdat Cor goed kon leren en vaak verstandige dingen zegt, is hij de natuurlijke leider van het elftal. Cor is niet de aanvoerder, daar zijn anderen beter in, maar wel “het geweten” en “het klankbord” voor veel elftalgenoten. De laatste jaren hinkt drs. C. op twee gedachten, vanwege aanhoudend fysiek ongemak, voetbalt hij minder dan hem lief is. Stoppen of doorgaan? Toch blijft hij een trouw lid van onze Veteranen selectie.

Hoe het begon

Cor is een telg uit een roemruchte KMD familie. Zijn vader en zijn oom speelden in de jaren vijftig in KMD1, in het elftal dat in 1953 tegen Naaldwijk kampioen werd van de HVB. Gerrit en Piet van der Laak waren respectievelijk de links en de rechts back. In de Westlandse krant stond in die dagen het ludieke krantenartikel; “met Piet en Gerrit van der Laak in de verdediging, weet je zeker dat er bij KMD geen één inging”. Cor is van 1962 en speelde in dezelfde fameuze jeugdelftallen als Marco Schregardus, Joop van Zanten en natuurlijk Robbie van Zon. Cor was watervlug en eenmaal op snelheid was hij niet bij te houden. Zijn afgemeten voorzet was voor spits Robbie van Zon vaak niet te missen.  Zijn jongere broer Cees kon er ook wat van. Die is dan weer van de lichting Peter Zonneveld en Ed Boutkan en haalde als linksbuiten ook KMD1. Cees kon ook goed leren, werd ook drs. waardoor Cor de bijnaam en ere titel kreeg drs. C1 en Cees die van drs. C2. Met de neven Bram en Joost van der Laak stonden er eind jaren tachtig vier Van der Laak-en in KMD1.

Een fantastische tijd

De jaren tachtig en negentig kenmerkte een eerste hoogtepunt in de KMD geschiedenis. Zo werden er in die decennia vier kampioenschappen gevierd en de finale van de HC Cup gehaald. Maar we beschikten toen ook over twee fantastische lichtingen waarbij op de familie verjaardagen bij de Van der Laak-en er altijd werd gedebatteerd welke lichting er nu het meest succesvol was, die met Van de Wetering, Kardol en C1 en C2 Van der Laak of die met Zonneveld, Boutkan en Bram en Joost van der Laak? Ook op het KMD familie toernooi wist de familie Van der Laak vaak de 1e prijs te winnen. De gehele familie Van der Laak was ook betrokken bij KMD. Moeder Nel stond achter de bar en tante Corrie deed de Toto en Lotto formulieren en was lid van “de sopclub” van KMD. De vader van Cor, Ome Piet, was secretaris in het bestuur en ook een vriend van mijn vader Arjo van den Berg. We hebben samen heel wat vakanties doorgebracht en met Cor dronk ik ook mijn eerste biertje op de fameuze KMD disco avonden en als we bij het wekelijkse Rad van Avontuur ook nog eens de taart of de paling wonnen, was het helemaal feest. Vooral na de training op donderdagavond was het raak. Vaak kwamen we rond een uur of drie in de morgen pas thuis. Voor Cor maakte dat niet uit want hij had vaak vrijdagochtend toch geen college, maar ik moest vroeg uit de veren want ik werkte toen bij het accountantskantoor dat nu EY heet. Cor trouwde met Cock (Cocky voor intimi) die hij op de KMD disco avonden had leren kennen. Ze hebben samen twee dochters, die helemaal, maar dan ook helemaal niets met voetbal hebben. Ze begrijpen dan ook niet wat hun vader elke keer op het sportcomplex te zoeken heeft. Gelukkig krijgt hij van Cocky alle ruimte om zijn hobby te beoefenen en veel tijd op KMD door te brengen.

Een glansrijke carrière

In de senioren kregen we training van meneer Tempelaar (de vader van oud ADO prof Cees Tempelaar), die ons fantastische trainingen gaf. Vaak oefenden we één op één situaties waardoor we erg sterk werden in de duels maar ook leerden een mannetje te passeren. Meneer Tempelaar wilde ons “de schaar” leren, een passeer beweging die alleen Cor en Cees Zonneveld onder de knie kregen want die konden hardlopen en nadenken tegelijk. Ook op het zakelijke vlak ging het crescendo met Cor. Na zijn studie kwam hij bij zijn Ome Gerrit in de zaak, een commissionair in groeten en fruit en een bekende naam in het Westland. Vorig jaar heeft hij het bedrijf aan een Duitse investeerder verkocht. Maar als je denkt dat Cor nu een extra rondje geeft op KMD dan heb je het mis. “Zuinig” als hij is opgevoed, komt hij juist bij ons een biertje bietsen. Bertje Blok van ons Veteranen Elftal maakt dan ook vaak de grap ‘heppie je portemonnee weer ingeslik”. Cor is een aimabele jongen en meer dan veertig jaar lid van onze club. Toen hij voor zijn veertigjarige jubileum werd gedecoreerd, wilde hij op de Algemene Leden vergadering door mij gedecoreerd worden. Ik was net een uur eerder tot voorzitter benoemd en voelde me daar best ongemakkelijk onder omdat dat dan nog een taak is van de scheidende voorzitter die de gehele zitting volgens het statuut afmaakt. Maar onze vriendschap werd op waarde ingeschat en dat is ook KMD.

Vallen en opstaan

Of er iemand ooit sneller is geweest dan Cor? Misschien de huidige spits van het eerste elftal Tommie Vrijmoed wel. Cor werd ook zoveel geschopt als Tommie. Voordat Cor “zijn schaar” had ingezet, werd hij vaak al onderuit geschopt omdat elke back in zijn schijnbeweging trapte. Het kostte Cor zijn enkels, die na elke wedstrijd bont en blauw waren. Het is dat Cor zo slim was om vaak op te springen als er weer eens een “blinde” tackel op hem werd ingezet. Het leek soms wel meer een hordeloop dan een voetbalwedstrijd. Eén keer zelfs ging er een back door het reclamebord heen omdat Cor weer net op tijd omhoog sprong en niet Cor maar die back zijn been brak. In die tijd had Cor een antipathie tegen verdedigers die in zijn ogen “blij moesten zijn dat ze mee mochten spelen”. En “als je niet meer weet waar je een speler moet zetten, zet je hem maar back” waren enkele van zijn gevleugelde uitspraken. Elke wedstrijd moest Cor worden ingetaped. Voormalig verzorger Frans van der Veer begon vaak al een half uur voor de warming up met zwachtelen. In de legendarische wedstrijd om behoud in de vierde klasse tegen DORR (winnende doelpunt Hans van de Wetering) toen Cor tijdens een kopduel op zijn hoofd werd geraakt, waren de zwachtels vanwege de vele enkel kwetsuren zelfs op en liep hij met een theedoek, vastgehouden door plakband, het veld weer op. Want opgeven deed Cor nooit.

Hoe het verder ging

Cor speelde ruim vijftien jaar in KMD1 om daarna met zijn vrienden in KMD4 te gaan spelen. Dat fameuze elftal onder leiding van Pa van Zon werd nog eens twee keer achter elkaar kampioen. Volgens mij is Cor dan ook recordhouder van het aantal kampioenschappen op KMD (5 of 6x in de jeugd, 4x met KMD1 en 2x met KMD4). Maakt hem dat de succesvolste KMD-er? Een titel waar Cor totaal niet geïnteresseerd in is. Liever wint hij de PubQuiz op KMD want daar komt zijn kennis van de club en intelligentie pas echt tot zijn recht. Op zijn 40e jaar moest hij van de dokter vanwege een chronische enkel en achillespees blessure stoppen met voetballen maar het credo van de Veteranen “stoppen is geen optie” geldt zeker voor Cor. Door intensieve Pilates trainingen werden zijn enkels en achillespezen weer een beetje gezond. Waar Cor in het begin door menige Veteraan werd uitgelachen met de grap ‘Hokus Pocus Pilates Pas” en “dat is toch voor die zweverige types of alleen voor dames”, was en is Cor zijn tijd ver vooruit. Waar menig Veteraan vanwege blessures definitief is afgehaakt, voetbalt Cor nog steeds. Nu als rechtsback (o, ironie) net als zijn vader Piet, want de snelheid is weg en Cor ligt elke dag op zijn Pilates matje om soepel te blijven. Hij gaat er elke week voor naar Hilversum omdat daar “de Louis van Gaal van de Pilates juffen” een studio heeft. Ja, ja zegt Bertje Blok dan in de kleedkamer “het moet wel een vreselijk lekker w**** zijn met hele grote t*****. Cor lacht er maar om. De humor en de vriendschappen en vooruit ook het Veteranen voetbal, hij kan en wil niet zonder. Dan maar elke dag op dat matje liggen, glimlacht hij. “Dankzij zijn Pilates trainingen, houdt hij het ondanks zijn gebrekkige fysiek, nog makkelijk een halve wedstrijd vol.

Peter van den Berg, voorzitter sv KMD