FC de Aftakeling

FC de Aftakeling

Robbie van Zon is 55 jaar en speler bij onze Veteranen. In de veteranen app heeft hij aan het begin van deze week aangekondigd dat hij met onmiddellijk ingang gaat stoppen met voetballen. Het vele blessureleed komt hij niet meer te boven. De aftakeling eist zijn tol en aan een mooie voetbalcarrière komt een eind. Afgelopen zaterdag was de traditionele oliebollenwedstrijd, tegen “de vrienden” van de sv Erasmus, zijn laatste wedstrijd.

Hoe het begon

Robbie werd, zoals zoveel Westlandse baby’s, geboren in Delft maar woont zijn hele leven al in Wateringen Aan de hand van zijn vader kwam Robbie op KMD toen de jeugd nog op het Hof Park voetbalde. Zijn eerste wedstrijd op 8 jarige leeftijd in de Welpen van KMD tegen Honselersdijk werd verloren met 1-2, maar Robbie scoorde het enige KMD doelpunt en je zag dat hij talent had. Robbie zat op de Pieter van der Plas school en zijn vriendjes voetbalden ook bij KMD. Elke dag werd er gevoetbald op het schoolplein en op elke grasspriet in Wateringen. De lessen in de klas konden hem niet bekoren, de gymlessen van meester Van ‘t Reve waren het hoogtepunt van de week en de pauzes natuurlijk dan kon hij lekker voetballen. Robbie kwam uit een warm Westlands gezin. Thuis was het een zoete inval. Vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom bij mevrouw van Zon. Je sprak in die tijd iedere oudere uit respect aan met mevrouw, meneer, meester etc. de voornaam van mevrouw van Zon zou ik echt niet weten. Later noemde je haar “moeders”. Ik kwam er graag en vaak of was dat wellicht vanwege Robbie’s zussen, die ik wel erg leuk vond? Elke vrijdag stond er voor mij ook een bordje met bami of nasi klaar en dat at ik graag omdat er bij ons thuis alleen een Hollands prakkie werd gegeten. Robbie en ik waren dikke maten.

Sportieve successen

Elke woensdag en zaterdag was je “op KMD”. Op woensdagmiddag kreeg je training van Ome Wim, die je leerde een bal te stoppen en een zuivere pass te geven, verder speelden we vooral partijtjes. Je techniek deed je op straat op met paaltjesvoetbal en altijd mocht je meedoen met “de grote jongens” zodat je ook je mannetje leerde staan. Robbie groeide uit als “het talent “ van de vereniging, speelde in de spits en scoorde in één seizoen nog eens 64 doelpunten bij de Junioren. Met dit unieke feit haalde hij zelfs de krant en het duurde dan ook niet lang of de eredivisieclubs ADO en SVV stonden langs de lijn. Maar Robbie’s vader vond dat hij eerst een schooldiploma moest halen. Robbie vond het best en wilde eigenlijk alleen maar met zijn vriendjes spelen. Meneer van Zon was onze leider en hij kon je enorm motiveren voor een wedstrijd. In de rust hield hij niet zelden “een donderspeech” als de inzet beneden maats was of als we tegen een technisch betere tegenstander speelden, kon hij je inspireren om iets “extra’s” te geven. Zo werden we in de jeugd vijf of zes keer kampioen.

Volwassen

In de A jeugd kregen we voor het eerst te maken met een trainer en die vond voetballen van achteruit het belangrijkste. Hij introduceerde “het totaal voetbal” bij KMD en zette Robbie vanuit de spits als “laatste man” om de opbouw te verzorgen. Robbie speelde altijd met afgezakte kousen, zonder scheendekkers en was voor niemand bang. Dankzij zijn techniek, inzet en inzicht kregen we zelden een doelpunt tegen maar we scoorden ook niet meer zoveel en werden na lange tijd ook geen kampioen meer.

Robbie had inmiddels ook “de meisjes” ontdekt en Stella, de dochter van de toenmalige voorzitter, zag hij wel zitten. Elke maand waren er op KMD disco avonden en je had in die tijd geen Robert ten Brink of Tinder nodig om de juiste stappen te maken. Stella speelde bij de dames van KMD en Robbie was altijd langs de kant te vinden als Stella moest spelen. Ze werden één van de eerste KMD koppels (of was dat Theo en Lidia van de Wetering?).

Gebroken been

Robbie debuteerde in ons 1e elftal op 16 jarige leeftijd maar de toenmalige jeugdvoorzitter vond dat hij eerst maar de A jeugd moest afmaken en kwam hem hoogst persoonlijk van het veld afhalen, toen de trainer hem weer wilde opstellen. Robbie was buiten het veld “een makke beer” met hem kon je eenvoudig weg geen ruzie krijgen. In het veld was dat wel anders. Je moest niet aan zijn maten komen. In totaal speelde Robbie 10 wedstrijden in

KMD 1. Tegen Vitesse Delft brak hij in de 1e minuut zijn scheen en kuit been. Eigen schuld oordeelde supporters “moet je maar met scheendekkers spelen”. De revalidatie duurde vanwege complicaties meer dan een jaar. Robbie haalde nooit meer zijn niveau, werd een bangere voetballer die op techniek overleefde en speelde tot zijn 33e jaar in KMD2. Wel droeg hij sinds het ongeluk scheendekkers, maar hij vervloekte “die dingen”.

Hoe het verder ging

Robbie werkte als loodgieter bij een sponsor van de club en werkte hard voor zijn geld. Op KMD voelde hij zich thuis. Op alle feesten en partijen was hij present en hij lustte graag een biertje. Wat heet! Ik weet dat we nog eens met de selectie gingen stappen in Noordwijk en dat er weddenschappen waren afgesloten dat Robbie aan het einde van de avond zijn naam niet achterste voren kon noemen. Op de weg terug in de bus greep hij de microfoon en riep ”NOZ NAV EIBBOR!”. Het was de enige keer dat Robbie op de voorgrond trad en niet beschonken thuis kwam.

Robbie trouwde met Stella en heeft twee zonen, Gijs en Sjoerd. Uit zo’n KMD huwelijk en sportieve partners moeten ook goede voetballers zijn gekomen, denk je?  Natuurlijk werden zijn beide zonen, bij hun geboorte lid van KMD en voetbalden zij tot hun 15e pakweg 16e jaar bij de jeugd van KMD. Eerlijk gezegd, bakten ze er weinig van en hadden ze in hun beide voeten nog niet eens het talent dat hun vader alleen al in zijn kleine teen had. Gijs ging liever bij de padvinders en Sjoerd had meer interesse in ballet en jongens. Robbie maalde er niet om zolang zijn kinderen en het gezin maar “gelukkig” waren.

Hoe het afliep

Robbie speelde met zijn vrienden vanaf de kleuterschool zowat in elk KMD elftal. Na zijn selectie jaren speelde hij in KMD 4 met allemaal oud selectiespelers en Pa van Zon werd weer leider. Verlost van allerlei trainerstaal en opdrachten werden ze onder de bezielde leiding van Pa van Zon gewoon weer kampioen. De laatste jaren voetbalde Robbie voor onze Veteranen, weer zonder scheendekkers. Nog steeds met zijn beste vrienden en het een biertje na afloop. Robbie kreeg steeds meer last en pijntjes. Door het zware werk, en door veel op zijn knieën te werken als loodgieter, begonnen zijn gewrichten te slijten. “Stoppen is geen optie” riep hij steeds. Na het overlijden van Pa van Zon, waar de hele vereniging de laatste eer kwam bewijzen, ging hij ook vrijwilligerswerk doen. Zo helpt Robbie vaak Jan Middendorp met allerhande klussen. “Je moet wat voor je cluppie over hebben”, zegt hij altijd.

We gaan Robbie missen bij de Veteranen, hoewel hij de laatste jaren vanwege die k** knie hooguit een halfje speelde.

En nu?

Robbie vindt KMD niet alleen de mooiste club van het Westland, maar van heel Nederland en blijft komen op onze vereniging. De Veteranen blijft hij volgen. Samen met Ton Moret en Martin van der Schoor gaat hij gezellig in de dug out de wedstrijd becommentariëren.

Ook zijn zoon Sjoerd heeft aangegeven graag weer iets voor KMD te willen doen. Ik heb hem in contact gebracht met Martin Damen van de Commissie Integriteit om over zijn “coming out” te komen praten. Achteraf was de angst voor de reactie van zijn ploegmaten de reden om te stoppen met voetballen. Daar kunnen we bij KMD nog wat van leren!

Het afscheid was best emotioneel. Robbie scoorde in de met 4-0 gewonnen wedstrijd het tweede doelpunt, ging nog één keer op de schouders en kreeg bloemen van KMD en oliebollen van de sv Erasmus. De aftakeling eist zoals bij zoveel Veteranen zijn tol. Stoppen was de enige optie om niet in een rolstoel terecht te komen.

Gelukkig gaan we Robbie nog elke week zien op onze club. Het gerucht gaat dat hij Harry Meijers gaat vervangen als kantine beheerder.

Peter van den Berg, voorzitter sv KMD