Het klinkt misschien raar om over “geen puntverlies” te spreken als je wedstrijd is afgelast. Maar de mannen van KMD 3 waren na een mindere serie zo vastbesloten om de nul te houden deze week dat het misschien toch moed geeft dat het een soort van gelukt is. En ze hebben het niet makkelijk hè, met Jeremy en Wouter lopen er 2 hoofdtrainers uit onze jeugdafdeling rond, maar als ik het tijdens het kaarten donderdagavond goed begreep van hun teamgenoten, kunnen de heren met hun hoofd en mond meer dan met hun voeten ;-).
Dan ons 2e team. Gehavend door blessures en spelers die met het 1e mee moesten doen, werd de één na laatste wedstrijd voor de winterstop afgewerkt. Het ging veel moeizamer dan de einduitslag deed vermoeden. In de 1e helft waren er kansen en kansjes over een weer. Gelukkig scoorde Robbie uit een prachtige vrije trap de 1-0. Het is mooi om een fitte Robbie op het veld te zien. Met de aanvoerdersband trots om zijn arm heerste hij op het middenveld met rust en overzicht. Overigens ook goed om Job beloond te zien voor zijn mentaliteit en loyaliteit, met een basisplaats. Helpt toch dat je donderdagavond op tijd naar huis probeert te gaan Job.
Tot halverwege de 2e helft bleef de stand onveranderd. Ergens begint er dan iets te knagen dat de gelijkmaker wellicht onverwacht……. Nou gelukkig niet. Het werd zelfs totaal anders. Jan brak de ban met een geplaatst schot. Niet lang daarna een kunststukje van Pascal buitenkant voet en binnenkant paal. 3-0, wedstrijd gespeeld na circa 80 minuten. Hoog tijd om even m’n jongste zoon naar huis te brengen. Kom ik terug, is het 7-0 geworden. Heeeel apart, maar niet minder welkom. De overlevering leerde dat Jan er nog eentje bij had geprikt. Renato ook. En als voorzitter van zijn fanclub was ik blij om te horen dat Raymond er ook twee had gescoord. Mooie uitslag mannen! Een overwinning tegen de nummer laatst is a.s. zaterdag hoogstwaarschijnlijk genoeg om de 1e seizoenshelft af te sluiten op een 2e plek in de competitie. Veel succes toegewenst.
Laten we eerlijk zijn, het waren turbulente weken voor KMD 1. Niet in de laatste plaats doordat in de afgelopen periode meermaals onterecht in de laatste minuten verloren werd. Natuurlijk hoort dat er soms bij, en de trouwe supporters hebben gezien dat we tegen Maasdijk, Schipluiden en MVV ’27 de betere ploeg waren. Maar toch, het zit natuurlijk niet lekker. En dan ook nog eens spelen tegen nummer 2 Naaldwijk, een taai ploeg, terwijl je zelf zomaar 4 basisspelers niet kan inzetten door uiteenlopende omstandigheden. Het leidde in ieder geval tot basisplaatsen voor Thomas en Danny. Thomas, de ooit schriele buitenspeler uit de jeugdopleiding, is het afgelopen jaar uitgegroeid tot een echte kerel die door Edwin Canten in iedere linie is in te zetten, die nergens bang voor is en loeisnel. Zijn debuut luisterde hij op met een mooi doelpunt tegen GDA, maar Naaldwijk is toch andere koek. En hij deed het ook deze keer prima. De grootste verrassing van de dag stond achterin. Danny Dekkers. Je hebt van die talenten, noem ze Arjen Robben, die hoeft niemand te ontdekken, dat kan iedereen zien. Maar je hebt ook talenten, noem ze Jaap Stam, daar moet je een timmermansoog voor hebben om in de jeugd te zien dat het een grote kan worden. Nou, Danny is een soort Jaap Stam. Onverschrokken stond hij ineens in onze driemansverdediging en vocht mannelijke duels uit met de stoere aanvallers van Naaldwijk. En hij kwam er glansrijk uit. Complimenten Danny! Nu helpt het natuurlijk als de man van de wedstrijd, Dylan Arbouw, je maatje achterin is. Wekelijks start Dylan zijn zaterdag op KMD met het fluiten van een wedstrijd, deze keer was hij al zwarte piet geweest en had hij daarna de pupil van de week op sleeptouw genomen. Zelf pas 23 jaar geworden, is hij nu de routinier in het veld die ook daar de “pupillen van de week” op sleeptouw neemt. En ook zo mooi: hij heeft nauwelijks overtredingen nodig. Hij is gewoon sneller, sterker en beter dan zijn tegenstanders. Anyway, qua kansen gebeurde er niet enorm veel op het veld, maar KMD was iets dreigender en was twee keer kansrijk. Verder noemenswaardig dat Arend de hele eerste helft voetbalde zonder een gele kaart te pakken, hij kreeg slechts een laatste waarschuwing van de scheids. (Geintje Arend).
De 2e helft was ook weer spannend, met weinig kansen over en weer. Er kwamen nog een paar jonkies bij op het veld: Wesley den Dulk en Marten Damen. Gelukkig haalden Jeroen en Jesse de gemiddelde leeftijd nog wat omhoog, anders stond er een team waarmee je zo de <23 jaar competitie in had gekund.
Het mooiste moment was natuurlijk het doelpunt. Jesse gaf de steekbal, Arend vocht zich langs zijn verdediger, hield het overzicht en legde keurig terug op Dylan Groen die de keeper kansloos liet. Ik stond op dat moment naast de geridderde Gerrit de Waard, wat ik achteraf betreurde, want van zijn blijdschap heb ik overal blauwe plekken overgehouden. Dylan, die alweer zijn 3e wedstrijd op rij scoorde, gaf daarmee de spelers, staf en supporters de hoop dat wij een keer een wedstrijd over de streep gingen trekken die leek af te koersen op een gelijk spel. En dat lukte. Mijn vriend Maurice zegt altijd: “Aan het einde van het seizoen heb je het aantal punten dat je verdient”. Als dat waar is hebben we er nog minimaal 4 tegoed in de resterende wedstrijden. Als ik die erbij optel zijn we dus gewoon koploper ;-) Mannen, we genieten van jullie vechtlust en met de kwaliteit die er sowieso in deze groep zit gaan we nog mooie dingen beleven.
Na de wedstrijd sprak Piet Hollaar met een brok in zijn keel tegen mevrouw Van der Helm, de scheidsrechter, de terechte woorden uit dat zij de man van de wedstrijd was geweest. Verder was het nog lang onrustig in de kantine. Wat drie punten al niet kunnen doen……